လူေတြကခက္တယ္
လူေတြကခက္တယ္ဗ်ာ။ ခက္တယ္ဆိုတာဒီလိုပါ။ နားလည္မႈ႕မရွိတာ၊ မသိတတ္တာ၊ အတၱႀကီးတာ၊ ကိုယ္ခ်င္းမစာတတ္တာ အဲဒါေတြေၾကာင့္ ခက္တယ္လို႕ေၿပာတာ။ သူမ်ားခက္တာကိုပဲ ေၿပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ခက္ေတြလည္း ပါပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လူပဲကို။ ကၽြန္ေတာ္ခက္တာေတြကိုေတာ့ ၿပီးမွေၿပာမယ္ဗ်ာ။ သူမ်ားခက္တာေတြ အရင္ ေၿပာပါရေစ။
လူေတြမွာ အခက္ဆံုးတစ္ခုက ကိုယ့္ကိုယ္ကို မၿမင္ႏိုင္တာပဲ။ ဘာတဲ့ သူမ်ားမ်က္ေခ်းကိုပဲ ၿမင္ၿပီး ကိုယ့္မ်က္ေခ်းၾကေတာ့ မၿမင္ဘူးလို႕ ေၿပာၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ တကယ္မွန္တယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဘူးတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဆိုရင္ ဒီလိုေၿပာတယ္ဗ်ာ။ "ဟိုေကာင္မမ်ား အားအားယားယား သူမ်ားအတင္းခ်ေနလိုက္တာ က်ဳပ္တို႕ၿဖင့္ သူမ်ားအေၾကာင္း ေယာင္လို႕ ေတာင္မေၿပာေပါင္" တဲ့။ ကဲဗ်ာ။ သူေၿပာတာၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၿပံဳးပဲ ၿပံဳးမိပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ေၿပာတာ။ လူေတြက ခက္တယ္လို႕။
တေလာက ဖတ္ဖူးတဲ့ ဘူးရြက္ဟင္းခ်ိဳ ဇာတ္လမ္းေလး လဲအဲလိုပဲ။ အတိုခ်ံဳးပဲ ေၿပာေတာ့မယ္ဗ်ာ။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္နဲ႕ သမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိသတဲ့။ ေယာက္က်ားက ေလၿဖတ္ေနေတာ့ စီးပြားေရး အဆင္မေၿပၾကဘူး ေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ရက္ၾကေတာ့ ဟင္းခ်က္မလို႕ ဟင္းမရွိေတာ့ မိန္းမက အပ်ိဳေပါက္အရြယ္ သမီးေလးကို ေဘးအိမ္မွာ ဘူးညႊန္႕ သြားခူးခိုင္းတယ္တဲ့။ ဘူးညႊန္႕ သြားခူးတဲ့ သမီးေလးက အၿပန္ၾကေတာ့ ငိုၿပီး ၿပန္လာတယ္တဲ့ဗ်ာ။ အေမက ေမးေတာ့ အဲဒီသြားခူးတဲ့ အိမ္ကအေဒၚႀကီးက ဘူးညႊန္႕လာခူးလို႕ တင္တင္စီးစီး ေၿပာလိုက္လို႕ ငိုတာလို႕ေၿပာသတဲ့။ အဲဒါနဲ႕ အေဖေရာ အေမေရာ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ၾကၿပီး ဘူးညႊန္႕ တစ္စီး အတြက္နဲ႕ ဒီလိုအေၿပာခံရတာ ေနာက္အေၿပာမခံရေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္ ဆိုၿပီး ႀကိဳးစားၾကတာ ေနာက္ေတာ့ စီးပြားေရး အတန္အသင့္ အဆင္ေၿပသြားတဲ့ အေၾကာင္းပါ။
ဒီဇာတ္လမ္းက ေယဘူယ်အားၿဖင့္ ဘာ မက္ေဆ့စ္ ေပးခ်င္တာလည္းဆိုေတာ့ ဘူးရြက္တစ္ညႊန္႕ေၾကာင့္ မခံခ်င္စိတ္၊ အဲဒီကေနႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ေပၚလာၿပီး ေအာင္ၿမင္တဲ့အေၾကာင္း အဲလိုေၿပာခ်င္တာ လို႕ယူဆပါတယ္။ တၿခားဖက္ကေနေတြးၾကည့္လိုက္ရင္ ဒီလိုဗ်။
ဘူးရြက္သြားေတာင္းလို႕ ေၿပာဆိုလြတ္လိုက္တဲ့ မိန္းမႀကီးက အၿပင္ေလာကမွာ ဆိုရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ။ ေတာ္ရံုတန္ရံု စိတ္ထားရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ဆိုရင္ ဘူးရြက္တစ္ခါလာေတာင္းရံု နဲ႕ေတာ့ စိတ္မဆိုးေလာက္ပါဘူး။ သူတို႕မိသားစုကေရာ ဘူးရြက္အၿပင္ဘာေတာင္းဖူးလဲ။ ေန႕တိုင္းေတာင္းေနသလား။ အဲလိုဆိုရင္ေတာ့ သူသူကိုယ္ကုိယ္စိတ္တိုမွာပဲေလ။ အဲလိုမၿမင္ပဲနဲ႕ ဘူးရြက္ေလးေတာင္းတာမ်ား ေၿပာဆိုလိုကတာလို႕ ပဲလူေတြကၿမင္ၾကတယ္ေလ။ ကိုယ့္လိုအပ္ခ်က္ကိုၾကေတာ့ မၿမင္ၾကဘူး။ ကဲ မခက္လား။
ၿပီးေတာ့လာၿပီ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း။ စင္ကာပူမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ၿဖစ္တာ တစ္ခုရွိတယ္ဗ်။ ဘာလဲဆိုေတာ့ စက္ဘီးေတြ ပလက္ေဖာင္းေပၚ တက္စီးတာကိုပဲ။ လမ္းေလးမ်ား ေအးေအးေဆးေဆး ေလွ်ာက္ရင္ခ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ ေအးေအး မေလွ်ာက္ရဘူး။ ေနာက္ကေန ကလင္ ကလင္ နဲ႕လုပ္လိုက္ တိန္ ကနဲ တင္ကနဲ တီးလိုက္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ၿဖစ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေနာက္ကေန ေဆာင့္တြန္းပစ္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္မိပါရဲ႕။
အဲ ဒါက ကၽြန္ေတာ္စက္ဘီး မစီးဖူးခင္က အေတြးခင္ဗ်။
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါေတာ့ သူငယ္ခ်င္း စက္ဘီးယူစီးၿပီး တစ္ေနရာသြားၿပန္ေတာ့ ဟဲဟဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ သူေတြကို ေနာက္ကေန သိမ္းက်ံဳး တိုက္ပစ္ခ်င္ၿပန္ေရာဗ်ာ။ ဘယ္ႏွယ့္ဗ်ာ ေရွ႕မွာ ကိုးလိုးကန္႕လန္႕နဲ႕။ ဘယ္ဘက္ေရွာင္ရမလို ညာဘက္က ေရွာင္ရမလိုနဲ႕။ ေတာ္ေတာ္ ခက္တဲ့ လူေတြပဲ။
အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ဘာသြားေတြ႕လည္း ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အတၱကိုပဲဗ်။ လူတိုင္းမွာေတာ့ အနည္းနဲ႕ အမ်ား အတၱရွိၾကတာပဲ။ အတၱမရွိဖို႕ဆိုတာ သာမာန္လူအတြက္ မလြယ္ပါဘူး။ အဲဒီအတၱကို ဘယ္လိုတံု႕ၿပန္မလဲ ဆိုတဲ့ အေပၚမွာစဥ္းစားသင့္ပါတယ္။
ေကာင္းတဲ့ အရာအားလံုးကို လူတိုင္းလိုက္လုပ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဥပမာ ငါးပါးသီလ ကိုပဲၾကည့္ေလ။ ေကာင္းတယ္၊ လူတိုင္းသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ကယ္ လံုႏိုင္တဲ့သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလဲ။ မရွိဘူးဗ်။ လက္ခ်ိဳးေရၾကည့္လို႕ရတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ အဆင္မေၿပတာ အဲဒီ အတၱေၾကာင့္ပဲလို႕ ထင္ပါတယ္။ လူတိုင္းကေတာ့ ကိုယ္မွန္တယ္လို႕ ထင္ၾကတာပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ ႏွစ္ေယာက္လံုးမွန္တယ္ဗ်။ ဥပမာ ေခြးသား အရမ္းႀကိဳက္တဲ့သူနဲ႕ ေခြးအရမ္းခ်စ္တဲ့ သူအတူတူေနၾကရင္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ၿပသနာ တက္မွာပဲ လို႕ေတြးၾကည့္လို႕ရတယ္ဗ်။ ဘယ္သူမွားသလဲ မွန္သလဲကေတာ့ ဘယ္လိုေၿပာမလဲ။
လူေတြကခက္ေနတာ ရုပ္ရွင္ထဲကလို လူဆိုးနဲ႕ ဇာတ္လိုက္ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ႀကီး ခြဲၾကည့္ခ်င္ၾကတယ္။ အၿပင္ေလာကမွာ အဲဒီအေၿခအေနကရွားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတာ တစ္ခုရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အဆင္မေၿပၿဖစ္ခဲ့တဲ့သူ၊ မတဲ့ခဲ့တဲ့သူေတြအေၾကာင္း။ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ရင္ သူတို႕လည္း သူတို႕ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာေတာ့ ပံုမွန္လူေတြပဲ။ အဲ တစ္ခ်ိဳ႕သူေတြအတြက္ေတာ့ လူေကာင္းေတြပဲ။ အဲလိုဆို ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ကေရာလူဆိုးလား။ ကၽြန္ေတာ္လည္းလူဆိုးမဟုတ္ဘူး လို႕ထင္တာပါပဲ။ အေၿဖကေတာ့ အေၿခအေနတစ္ခုခုမွာ ကေတာက္ကဆၿဖစ္ၾကလို႕ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္မတည့္ၾကတာပဲလို႕။ အဲဒါကို လူဆိုးလူေကာင္းခြဲေနလို႕ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အေၿဖထြက္မွာ မဟုတ္ဘူးဗ်။
တကယ္ဗ်။ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။ ကိုယ့္အမွားကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ မၿမင္ဘူး။ သူမ်ားအမွားပဲ ၿမင္တတ္တယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါခ်င္ပါမွာပါ။ တကယ္ၿဖစ္သင့္တာက လူတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ အဆင္မေၿပၿဖစ္ရင္ ငါဘာမွားသြားလည္း အရင္စဥ္းစားသင့္တယ္။ ၿပီးမွ အေၾကာင္းအရင္း ေသခ်ာရွာ။ ရုပ္ရွင္ၿပသလို တစ္ကြက္ၿခင္းရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေပၚလာလိမ့္မယ္။ အဲလို မဟုတ္ပဲ ငါဒီေလာက္ေကာင္းတာကို ဟိုအေကာင္မ်ား ယုတ္မာလိုက္တာလို႕ စဥ္းစားရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အေၿဖထြက္မွာ မဟုတ္ဘူး။
Chicken Soup For the Soul ထဲက ၀တၳဳတိုေလး တစ္ပုဒ္လိုပဲ။ ဒီလိုဗ်။
တစ္ခါက ခရီးသြားတစ္ဦးက ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕နားေရာက္လာေတာ့ ၿမိဳ႕ အ၀င္၀မွာ ထိုင္ေနတဲဲ့ ပညာရွိႀကီး ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ဒီၿမိဳ႕က လူေတြက စိတ္ေနစိတ္ထား ဘယ္လိုရွိၾကသလဲလို႕ ေမးတယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့ ပညာရွိႀကီးက ခရီးသြားကို ခင္ဗ်ား အရင္ထြက္လာခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ကလူေတြကေရာ ဘယ္လိုလဲဗ်လို႕ ၿပန္ေမးလိုက္တယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့ ခရီးသြားက ‘ဟာဗ်ာ အရင္ၿမိဳ႕ကလူေတြကေတာ့ ယုတ္မာလိုက္တာဗ်ာ။ တကယ္ကို စိတ္ပုတ္တဲ့ သူေတြပဲ ကၽြန္ေတာ္ၿဖင့္ အဲဒီၿမိဳ႕က ၿမန္ၿမန္ထြက္လာတာ ကံေကာင္းတာပဲ’ လို႕ ေၿဖသတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ပညာရွိႀကီးက ‘ဒီၿမိဳ႕မွာလည္း ခင္ဗ်ား အဲလိုလူေတြပဲ ေတြ႕ရဦးမွာပါပဲ’ လို႕ ၿပန္ေၿဖသတဲ့။
ခဏေနေတာ့ ေနာက္ခရီးသြားတစ္ဦးေရာက္လာၿပီး ပထမခရီးသြားအတိုင္းပဲ ေမးၿပန္သတဲ့။ ပညာရွိႀကီးလည္း ပထမခရီးသြားကို ေမးသလိုၿပန္ေမးေတာ့ ဒုတိယခရီးသြားက ‘အရင္ၿမိဳ႕က လူေတြကဗ်ာ ေတာ္ေတာ္ ကိုစိတ္ေကာင္းရွိၾကတာဗ်။ ကူညီတတ္တာလည္းလြန္ေရာဗ်ာ။ စိတ္ထားလည္း ေကာင္းလိုက္ၾကတာ။ က်ဳပ္ၿဖင့္ အဲဒီၿမိဳ႕က ထြက္လာရတာ စိတ္ေတာင္ မေကာင္းဘူး။ မၿဖစ္လို႕သာ ထြက္လာခဲ့တာ’ လို႕ ေၿဖသတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ပညာရွိႀကီးက ‘ဒီၿမိဳ႕မွာလည္း ခင္ဗ်ား အဲလိုလူေတြပဲ ေတြ႕ရဦးမွာပါပဲ’ လို႕ ၿပန္ေၿဖလိုက္ပါတယ္တဲ့။
ကဲအဲဒီေတာ့ဗ်ာ မိတ္ေဆြလည္း တၿခားလူေတြကပဲ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ (ကိုယ္ကေတာ့ မခက္ဘူး) လို႕ ထင္ေနရင္ အင္း ေရွ႕ေလွ်ာက္လည္း ခက္တဲ့ သူေတြပဲ ေတြ႕ရဦးမွာပါပဲ လို႕ ပညာရွိႀကီးက ေၿပာမွာ အေသအခ်ာပဲဗ်ိဳ႕။
ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၀။
မိုးတိမ္ညိဳ
လူေတြမွာ အခက္ဆံုးတစ္ခုက ကိုယ့္ကိုယ္ကို မၿမင္ႏိုင္တာပဲ။ ဘာတဲ့ သူမ်ားမ်က္ေခ်းကိုပဲ ၿမင္ၿပီး ကိုယ့္မ်က္ေခ်းၾကေတာ့ မၿမင္ဘူးလို႕ ေၿပာၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ တကယ္မွန္တယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဘူးတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဆိုရင္ ဒီလိုေၿပာတယ္ဗ်ာ။ "ဟိုေကာင္မမ်ား အားအားယားယား သူမ်ားအတင္းခ်ေနလိုက္တာ က်ဳပ္တို႕ၿဖင့္ သူမ်ားအေၾကာင္း ေယာင္လို႕ ေတာင္မေၿပာေပါင္" တဲ့။ ကဲဗ်ာ။ သူေၿပာတာၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၿပံဳးပဲ ၿပံဳးမိပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ေၿပာတာ။ လူေတြက ခက္တယ္လို႕။
တေလာက ဖတ္ဖူးတဲ့ ဘူးရြက္ဟင္းခ်ိဳ ဇာတ္လမ္းေလး လဲအဲလိုပဲ။ အတိုခ်ံဳးပဲ ေၿပာေတာ့မယ္ဗ်ာ။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္နဲ႕ သမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိသတဲ့။ ေယာက္က်ားက ေလၿဖတ္ေနေတာ့ စီးပြားေရး အဆင္မေၿပၾကဘူး ေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ရက္ၾကေတာ့ ဟင္းခ်က္မလို႕ ဟင္းမရွိေတာ့ မိန္းမက အပ်ိဳေပါက္အရြယ္ သမီးေလးကို ေဘးအိမ္မွာ ဘူးညႊန္႕ သြားခူးခိုင္းတယ္တဲ့။ ဘူးညႊန္႕ သြားခူးတဲ့ သမီးေလးက အၿပန္ၾကေတာ့ ငိုၿပီး ၿပန္လာတယ္တဲ့ဗ်ာ။ အေမက ေမးေတာ့ အဲဒီသြားခူးတဲ့ အိမ္ကအေဒၚႀကီးက ဘူးညႊန္႕လာခူးလို႕ တင္တင္စီးစီး ေၿပာလိုက္လို႕ ငိုတာလို႕ေၿပာသတဲ့။ အဲဒါနဲ႕ အေဖေရာ အေမေရာ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ၾကၿပီး ဘူးညႊန္႕ တစ္စီး အတြက္နဲ႕ ဒီလိုအေၿပာခံရတာ ေနာက္အေၿပာမခံရေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္ ဆိုၿပီး ႀကိဳးစားၾကတာ ေနာက္ေတာ့ စီးပြားေရး အတန္အသင့္ အဆင္ေၿပသြားတဲ့ အေၾကာင္းပါ။
ဒီဇာတ္လမ္းက ေယဘူယ်အားၿဖင့္ ဘာ မက္ေဆ့စ္ ေပးခ်င္တာလည္းဆိုေတာ့ ဘူးရြက္တစ္ညႊန္႕ေၾကာင့္ မခံခ်င္စိတ္၊ အဲဒီကေနႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ေပၚလာၿပီး ေအာင္ၿမင္တဲ့အေၾကာင္း အဲလိုေၿပာခ်င္တာ လို႕ယူဆပါတယ္။ တၿခားဖက္ကေနေတြးၾကည့္လိုက္ရင္ ဒီလိုဗ်။
ဘူးရြက္သြားေတာင္းလို႕ ေၿပာဆိုလြတ္လိုက္တဲ့ မိန္းမႀကီးက အၿပင္ေလာကမွာ ဆိုရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ။ ေတာ္ရံုတန္ရံု စိတ္ထားရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ဆိုရင္ ဘူးရြက္တစ္ခါလာေတာင္းရံု နဲ႕ေတာ့ စိတ္မဆိုးေလာက္ပါဘူး။ သူတို႕မိသားစုကေရာ ဘူးရြက္အၿပင္ဘာေတာင္းဖူးလဲ။ ေန႕တိုင္းေတာင္းေနသလား။ အဲလိုဆိုရင္ေတာ့ သူသူကိုယ္ကုိယ္စိတ္တိုမွာပဲေလ။ အဲလိုမၿမင္ပဲနဲ႕ ဘူးရြက္ေလးေတာင္းတာမ်ား ေၿပာဆိုလိုကတာလို႕ ပဲလူေတြကၿမင္ၾကတယ္ေလ။ ကိုယ့္လိုအပ္ခ်က္ကိုၾကေတာ့ မၿမင္ၾကဘူး။ ကဲ မခက္လား။
ၿပီးေတာ့လာၿပီ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း။ စင္ကာပူမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ၿဖစ္တာ တစ္ခုရွိတယ္ဗ်။ ဘာလဲဆိုေတာ့ စက္ဘီးေတြ ပလက္ေဖာင္းေပၚ တက္စီးတာကိုပဲ။ လမ္းေလးမ်ား ေအးေအးေဆးေဆး ေလွ်ာက္ရင္ခ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ ေအးေအး မေလွ်ာက္ရဘူး။ ေနာက္ကေန ကလင္ ကလင္ နဲ႕လုပ္လိုက္ တိန္ ကနဲ တင္ကနဲ တီးလိုက္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ၿဖစ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေနာက္ကေန ေဆာင့္တြန္းပစ္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္မိပါရဲ႕။
အဲ ဒါက ကၽြန္ေတာ္စက္ဘီး မစီးဖူးခင္က အေတြးခင္ဗ်။
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါေတာ့ သူငယ္ခ်င္း စက္ဘီးယူစီးၿပီး တစ္ေနရာသြားၿပန္ေတာ့ ဟဲဟဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ သူေတြကို ေနာက္ကေန သိမ္းက်ံဳး တိုက္ပစ္ခ်င္ၿပန္ေရာဗ်ာ။ ဘယ္ႏွယ့္ဗ်ာ ေရွ႕မွာ ကိုးလိုးကန္႕လန္႕နဲ႕။ ဘယ္ဘက္ေရွာင္ရမလို ညာဘက္က ေရွာင္ရမလိုနဲ႕။ ေတာ္ေတာ္ ခက္တဲ့ လူေတြပဲ။
အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ဘာသြားေတြ႕လည္း ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အတၱကိုပဲဗ်။ လူတိုင္းမွာေတာ့ အနည္းနဲ႕ အမ်ား အတၱရွိၾကတာပဲ။ အတၱမရွိဖို႕ဆိုတာ သာမာန္လူအတြက္ မလြယ္ပါဘူး။ အဲဒီအတၱကို ဘယ္လိုတံု႕ၿပန္မလဲ ဆိုတဲ့ အေပၚမွာစဥ္းစားသင့္ပါတယ္။
ေကာင္းတဲ့ အရာအားလံုးကို လူတိုင္းလိုက္လုပ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဥပမာ ငါးပါးသီလ ကိုပဲၾကည့္ေလ။ ေကာင္းတယ္၊ လူတိုင္းသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ကယ္ လံုႏိုင္တဲ့သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလဲ။ မရွိဘူးဗ်။ လက္ခ်ိဳးေရၾကည့္လို႕ရတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ အဆင္မေၿပတာ အဲဒီ အတၱေၾကာင့္ပဲလို႕ ထင္ပါတယ္။ လူတိုင္းကေတာ့ ကိုယ္မွန္တယ္လို႕ ထင္ၾကတာပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ ႏွစ္ေယာက္လံုးမွန္တယ္ဗ်။ ဥပမာ ေခြးသား အရမ္းႀကိဳက္တဲ့သူနဲ႕ ေခြးအရမ္းခ်စ္တဲ့ သူအတူတူေနၾကရင္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ၿပသနာ တက္မွာပဲ လို႕ေတြးၾကည့္လို႕ရတယ္ဗ်။ ဘယ္သူမွားသလဲ မွန္သလဲကေတာ့ ဘယ္လိုေၿပာမလဲ။
လူေတြကခက္ေနတာ ရုပ္ရွင္ထဲကလို လူဆိုးနဲ႕ ဇာတ္လိုက္ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ႀကီး ခြဲၾကည့္ခ်င္ၾကတယ္။ အၿပင္ေလာကမွာ အဲဒီအေၿခအေနကရွားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတာ တစ္ခုရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အဆင္မေၿပၿဖစ္ခဲ့တဲ့သူ၊ မတဲ့ခဲ့တဲ့သူေတြအေၾကာင္း။ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ရင္ သူတို႕လည္း သူတို႕ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာေတာ့ ပံုမွန္လူေတြပဲ။ အဲ တစ္ခ်ိဳ႕သူေတြအတြက္ေတာ့ လူေကာင္းေတြပဲ။ အဲလိုဆို ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ကေရာလူဆိုးလား။ ကၽြန္ေတာ္လည္းလူဆိုးမဟုတ္ဘူး လို႕ထင္တာပါပဲ။ အေၿဖကေတာ့ အေၿခအေနတစ္ခုခုမွာ ကေတာက္ကဆၿဖစ္ၾကလို႕ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္မတည့္ၾကတာပဲလို႕။ အဲဒါကို လူဆိုးလူေကာင္းခြဲေနလို႕ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အေၿဖထြက္မွာ မဟုတ္ဘူးဗ်။
တကယ္ဗ်။ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။ ကိုယ့္အမွားကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ မၿမင္ဘူး။ သူမ်ားအမွားပဲ ၿမင္တတ္တယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါခ်င္ပါမွာပါ။ တကယ္ၿဖစ္သင့္တာက လူတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ အဆင္မေၿပၿဖစ္ရင္ ငါဘာမွားသြားလည္း အရင္စဥ္းစားသင့္တယ္။ ၿပီးမွ အေၾကာင္းအရင္း ေသခ်ာရွာ။ ရုပ္ရွင္ၿပသလို တစ္ကြက္ၿခင္းရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေပၚလာလိမ့္မယ္။ အဲလို မဟုတ္ပဲ ငါဒီေလာက္ေကာင္းတာကို ဟိုအေကာင္မ်ား ယုတ္မာလိုက္တာလို႕ စဥ္းစားရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အေၿဖထြက္မွာ မဟုတ္ဘူး။
Chicken Soup For the Soul ထဲက ၀တၳဳတိုေလး တစ္ပုဒ္လိုပဲ။ ဒီလိုဗ်။
တစ္ခါက ခရီးသြားတစ္ဦးက ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕နားေရာက္လာေတာ့ ၿမိဳ႕ အ၀င္၀မွာ ထိုင္ေနတဲဲ့ ပညာရွိႀကီး ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ဒီၿမိဳ႕က လူေတြက စိတ္ေနစိတ္ထား ဘယ္လိုရွိၾကသလဲလို႕ ေမးတယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့ ပညာရွိႀကီးက ခရီးသြားကို ခင္ဗ်ား အရင္ထြက္လာခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ကလူေတြကေရာ ဘယ္လိုလဲဗ်လို႕ ၿပန္ေမးလိုက္တယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့ ခရီးသြားက ‘ဟာဗ်ာ အရင္ၿမိဳ႕ကလူေတြကေတာ့ ယုတ္မာလိုက္တာဗ်ာ။ တကယ္ကို စိတ္ပုတ္တဲ့ သူေတြပဲ ကၽြန္ေတာ္ၿဖင့္ အဲဒီၿမိဳ႕က ၿမန္ၿမန္ထြက္လာတာ ကံေကာင္းတာပဲ’ လို႕ ေၿဖသတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ပညာရွိႀကီးက ‘ဒီၿမိဳ႕မွာလည္း ခင္ဗ်ား အဲလိုလူေတြပဲ ေတြ႕ရဦးမွာပါပဲ’ လို႕ ၿပန္ေၿဖသတဲ့။
ခဏေနေတာ့ ေနာက္ခရီးသြားတစ္ဦးေရာက္လာၿပီး ပထမခရီးသြားအတိုင္းပဲ ေမးၿပန္သတဲ့။ ပညာရွိႀကီးလည္း ပထမခရီးသြားကို ေမးသလိုၿပန္ေမးေတာ့ ဒုတိယခရီးသြားက ‘အရင္ၿမိဳ႕က လူေတြကဗ်ာ ေတာ္ေတာ္ ကိုစိတ္ေကာင္းရွိၾကတာဗ်။ ကူညီတတ္တာလည္းလြန္ေရာဗ်ာ။ စိတ္ထားလည္း ေကာင္းလိုက္ၾကတာ။ က်ဳပ္ၿဖင့္ အဲဒီၿမိဳ႕က ထြက္လာရတာ စိတ္ေတာင္ မေကာင္းဘူး။ မၿဖစ္လို႕သာ ထြက္လာခဲ့တာ’ လို႕ ေၿဖသတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ပညာရွိႀကီးက ‘ဒီၿမိဳ႕မွာလည္း ခင္ဗ်ား အဲလိုလူေတြပဲ ေတြ႕ရဦးမွာပါပဲ’ လို႕ ၿပန္ေၿဖလိုက္ပါတယ္တဲ့။
ကဲအဲဒီေတာ့ဗ်ာ မိတ္ေဆြလည္း တၿခားလူေတြကပဲ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ (ကိုယ္ကေတာ့ မခက္ဘူး) လို႕ ထင္ေနရင္ အင္း ေရွ႕ေလွ်ာက္လည္း ခက္တဲ့ သူေတြပဲ ေတြ႕ရဦးမွာပါပဲ လို႕ ပညာရွိႀကီးက ေၿပာမွာ အေသအခ်ာပဲဗ်ိဳ႕။
ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၀။
မိုးတိမ္ညိဳ
