Sunday, February 27, 2011

တစ္ခ်ိန္တံုးက အၿဖစ္အပ်က္မ်ား

အခုတစ္ခါေတာ့ ငယ္ငယ္က အမွတ္တရၿဖစ္မိတဲ့ အေၾကာင္းအရာ ေလးတစ္ခ်ိဳ႕ ေၿပာခ်င္ပါတယ္။

ပထမဆံုးအမွတ္ရမိတာက ေလးတန္းငါးတန္း အရြယ္ေလာက္ တံုးကဗ်။ တစ္ရက္ေတာ့ အတန္းတဲ့က ေက်ာင္းသား ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းေၿပးၾကတယ္။ ေက်ာင္းေၿပးတယ္ ဆိုေပမယ့္ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္က အတူတူတိုင္ပင္ၿပီး ေၿပးတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႕ကိုယ္။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ အစီအစဥ္က တူေနပါေလေရာ။ ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ၾကတာေလ။ ဒီေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္က ရုပ္ရွင္ရံုထဲမွာ ေတြ႕လာၾကတယ္။ အဲေၿပာရဦးမယ္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က သိပ္တည့္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုးကေတာ့ ေတးထားၾကတယ္။ ဆရာမကို သြားခၽြန္ဖို႕ေပါ့။ ေနာက္ေန႕ ေက်ာင္းလည္း တက္ေရာ အရင္ဦးတဲ့ေကာင္က တိုင္ခ်င္ေဇာနဲ႕ ထၿပီး

'ဆရာမ ဆရာမ ဒီေကာင့္ကို မေန႕က ေက်ာင္းခ်ိန္ႀကီး ရုပ္ရွင္ရံုထဲမွာ ေတြ႕လိုက္တယ္' လို႕ တိုင္ပါေလေရာ။ အဒီမွာ ဆရာမက ၿပန္ေမးတယ္။
'ေနပါဦး နင္ကေရာ ေက်ာင္းခ်ိန္ႀကီး ရုပ္ရွင္ရံုထဲ ဘာသြားလုပ္ေနတာလဲ' တိုင္တဲ့ တစ္ေယာက္ေတာ့ ပါးစပ္အေဟာင္းသား နဲ႕ မေၿဖႏိုင္ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး အရိုက္ခံရတာနဲ႕ အဆံုးသတ္သြား ပါေလေရာ။

ေနာက္တစ္ခုလည္း ရွိေသးတယ္။ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ ရန္ၿဖစ္ၾကလို႕ ဆရာမက ေခၚေမးတယ္။ ကဲေၿပာ ဘယ္သူက စတာလည္း ဘာၿဖစ္လို႕ ရန္ၿဖစ္ၾကတာလဲေပါ့။ အဲဒီ မွာ တစ္ေယာက္ကေၿပာတယ္။
ဒီေကာင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ၿဂိဳလ္ၾကည့္ၾကည့္လို႕။ အဲဒီေတာ့ ဆရာမက ၿပန္ေၿပာတယ္။ ေနပါဦး မင္းတို႕ ေၿပာတဲ့ ၿဂိဳလ္ၾကည့္ ငါ့ၾကည့္ၿပစမ္းပါ။ မၾကည့္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး အရိုက္ခံရမယ္တဲ့။ သူတို႕လည္း ႏွစ္ေယာက္စလံုး အရိုက္ခံလိုက္ရတာပါပဲဗ်ာ။

ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ေတြးမိတဲ့ အေတြးေလးလည္း ေတာ္ေတာ္ရယ္ရတယ္ဗ်။ အဲဒီတံုးက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဗြီဒီယို ဇာတ္ကားေတြ ၾကည့္ရတာ အသည္းစြဲႀကိဳက္ေပါ့။ အထူးသၿဖင့္ ႏိုင္ငံၿခား ဇာတ္ၾကမ္းေတြဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က နယ္ၿမိဳ႕ေလးေတြမွာ ေနဖူးတာဆိုေတာ့ အဲဒီၿမိဳ႕က အဖိုးႀကီး တစ္ေယာက္ဆို ဒီလိုေတာင္ေၿပာတယ္။

အဘတို႕က
ဇာတ္လမ္းဆို ႀကမ္းမွ
လက္ဖက္ရည္ဆို ခ်ိဳမွ
ေဘာလံုးဆို ေၿမာက္မွ တဲ့ဗ်။

အဲဒါထားေတာ့။ ဇာတ္လမ္း အေၾကာင္းဆက္ေၿပာဦးမယ္။ တစ္ခါေတာ့ ဇာတ္ကား တစ္ကားထဲမွာ မင္းသားက ၾကက္ေပါင္ေၾကာ္ႀကီးကို ဒီအတိုင္းကိုက္စားၿပပါေလေရာ။ အဲဒီမွာ ၾကက္ေပါင္ေၾကာက္ကိုက္ခ်င္တဲ့ ေရာဂါထပါေလေရာဗ်ာ။ အိမ္မွာက ၾကက္သားဆိုလည္း ေသးေသးေလးေလးေတြ တံုးၿပီး ခ်က္တာတို႕ ေၾကာ္တာ တို႕ပဲစားရတာ။ ၾကက္ေပါင္ အႀကီးႀကီးကို ကိုက္ခ်င္တာ အခုဟာက။ အေမ့လုပ္ခိုင္းရင္ လည္း မဟုတ္က ဟုတ္က ဆိုၿပီး ေခါင္းေခါက္ခံရဦးမယ္။ အဲေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်လိုက္တယ္။ ငါႀကီးလို႕ အလုပ္လုပ္ၿပီး ၀င္ေငြရရင္ေတာ့ ပထမဆံုး လုပ္မယ့္ အလုပ္က ၾကက္ေပါင္ႀကီး ၀ယ္ကိုက္မွာပဲလို႕။ အခုေတာ့ လည္း အဲဒီ အေတြးေလးေတြက ရယ္စရာေလးေတြေပါ့ဗ်ာ။

ေနာက္အၿဖစ္အပ်က္တစ္ခုကေတာ့ ပါးစပ္ေဆာ့လို႕ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဒသမွာ ေတာ့ သားေရကြင္းက ကေလးေတြ အတြက္ေတာ့ ေငြပဲ။ သားေရကြင္း အမ်ားႀကီး ပိုင္တဲ့ေကာင္က ကေလးေတြထဲမွာေတာ့ ဗိုလ္ပဲ။ သားေရကြင္းနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ကစားနည္းကလည္း မ်ိဳးစံုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အမ်ားဆံုးကစားတာကေတာ့ ေၿမႀကီးေပၚမွာ စည္း၀ိုင္း၀ိုင္း ၿပီးေတာ့ ေက်ာက္ၿပားနဲ႕ အဲဒီသားေရကြင္းေတြကို စည္း၀ိုင္းအၿပင္ေရာက္ေအာင္ ထုတ္တဲ့ ကစားနည္းပဲ။ တၿခားကစား နည္းေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္။ အဲဒီေတာ့ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီမွာ ေက်ာက္ၿပားတစ္ၿပားကေတာ့ သြားေလရာပါတာပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္လည္း တစ္ေယာက္က ေက်ာက္ၿပားကို ေရွ႕ကို ပစ္လိုက္ ေနာက္တစ္ေယာက္က အဲဒီ ေက်ာက္ၿပားကို မွန္ေအာင္ လိုက္ပစ္လိုက္နဲ႕ ေထြခင္း ၿပီးသြားၾကတယ္။

တစ္ခါေတာ့ တစ္ေယာက္က ေက်ာက္ၿပားကို ေရွ႕အေ၀းႀကီး ပစ္လိုက္ၿပီး ဒီေက်ာက္ၿပားကို မွန္ေအာင္ပစ္ႏိုင္တဲ့ သူ သားေရကြင္း တစ္ေသာင္းေပးမယ္ ဆိုၿပီး ပါးစပ္ေဆာ့လိုက္ပါေရာ။ က်န္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း အဲဒီေက်ာက္ၿပားကို ၀ိုင္းပစ္လိုက္ၾကတာ ကံေကာင္းေထာက္မၿပီး ကၽြန္ေတာ္ပစ္လိုက္တာ မွန္သြားပါေလေရာဗ်ာ။ အဲဒါနဲ႕ သားေရကြင္းတစ္ေသာင္းေပးမယ့္ သူ႕စကားနဲ႕ သူထိေတာ့တာပဲ။ ေဘးက သူေတြကလည္း ေပးရမယ္ ဘာညာနဲ႕ ၀ိုင္းေညွာ္ၾကတာေပါ့။ သူ႕မွာလည္း သာေရကြင္းတစ္ေသာင္း ဘယ္လိုလုပ္ ရွိမလဲ။ အဲဒါနဲ႕ သူ႕ခင္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေန႕စဥ္ အေႀကြးဆပ္ရရွာတယ္ဗ်ာ။ အခုေတြးမိတိုင္း သူ႕ကို သနားမိပါရဲ႕။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကေလးဆိုေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ သူလည္း ကံေကာင္းပါတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစုလည္း အဲဒီၿမိဳ႕က ေၿပာင္းလာရတယ္ေလ။ သားေရကြင္း တစ္ေသာင္း ၿပည့္ေအာင္ မယူလိုက္ရဘူးေပါ့။

ဒါေတြကကေလးဘ၀က ၿဖစ္ခဲ့ ရယ္စရာေတြးစရာ အၿဖစ္ေလးေတြေပါ့ဗ်ာ။ အခုအခ်ိန္သာ ရယ္စရာ အၿဖစ္ေၿပာႏိုင္တာ အဲဒါေတြက အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ တကယ့္ကို serious ပဲဗ်ိဳ႕။ ဒါေၾကာင့္ အခုအခ်ိန္လည္း ေတြးမိပါရဲ႕။ အခုအခ်ိန္မွာ ၿဖစ္ေန႕တဲ့ ကိစၥတစ္ခ်ိဳ႕ အေၾကာင္းအရာတစ္ခ်ိဳ႕ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ရယ္စရာ အၿဖစ္နဲ႕ ၿပန္ေၿပာႏိုင္ဦးမယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။

ေဖဖ၀ါရီ ၂၀၁၁
မိုးတိမ္ညိဳ

Saturday, February 5, 2011

မိတ္ေဆြ.. သင္ဘယ္အရြယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ

တကယ္လို႕မ်ား အဲဒီေမးခြန္းကို တစ္စံုတစ္ေယာက္ကမ်ား မိတ္ေဆြကို ေမးလာရင္ မိတ္ေဆြ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ဘယ္ေလာက္ဗ် လို႕ အလြယ္တကူ ၿပန္ေၿဖၿဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္ပါ့ဗ်ာ။ ထားပါေလ။ မိတ္ေဆြ အသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိရွိ။ ကၽြန္ေတာ္အခုေၿပာခ်င္တာ စကၠန္႕၊မိနစ္၊နာရီ၊ ရက္၊ လ၊ ႏွစ္ေတြ ေပါင္းစပ္ထား တဲ့ မိတ္ေဆြရဲ႕ အသက္ထက္ ပတ္၀န္းက်င္ အေၿခအေနေတြအရ မွန္းဆလို႕ရတဲ့ အရြယ္အေၾကာင္း ေၿပာခ်င္လို႕ဗ်ိဳ႕။

ဒီလိုဗ်။

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ပထမဆံုးမွတ္မိတာကေတာ့ အေမတို႕ ကၽြန္ေတာ္တက္ဖို႕ ေက်ာင္းကို ေရြးတဲ့ အခ်ိန္ပဲ။ ကေလးဆိုေတာ့ သိပ္ေတာ့ မသိပါဘူး။ လူႀကီးေတြကဟိုေက်ာင္းေကာင္းတယ္ ဒီေက်ာင္းမွေကာင္းတာ နဲ႕ ေရြးၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေၾသာ္ငါေက်ာင္းတတ္ရမယ့္ အရြယ္ေရာက္ပါၿပီလားလို႕ နားလည္မိပါတယ္။

ဒီၾကားထဲမွာလည္း အရြယ္ေတြ အမ်ားႀကီး ၿဖတ္သန္းခဲ့ရေသးတယ္။ သေရကြင္းေတြနဲ႕ ေဆာ့တဲ့ အရြယ္။ စစ္သားရုပ္ေဆာ့တဲ့ အရြယ္၊ ကာတြန္းဖတ္တဲ့ အရြယ္၊ ၀တၳဳေတြဖတ္တဲ့ အရြယ္၊ ဂစ္တာတီးတဲ့ အရြယ္ အဲ ေကာင္မေလးေတြကို စစိတ္၀င္စားတဲ့ အရြယ္အဆံုးေပါ့ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ အရြယ္ၾကေတာ့လဲ ဒီလိုပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၾကားရတာေတြကေတာ့ ဘယ္သူက ေတာ့ ဘယ္တကၠသိုလ္ေလွ်ာက္ေနၿပီ။ ဘယ္သူက ဘယ္မွာ။ ဘယ္သူကေတာ့ စစ္ထဲ၀င္သြားၿပီ စသၿဖင့္ေပါ့ ၾကားရတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ငါ့အရြယ္က တကၠသိုလ္တက္ရမယ့္ အရြယ္ပါလားလို႕ သေဘာေပါက္မိပါရဲ႕။

ဒီလိုနဲ႕ ပဲ ဘြဲ႕ရတဲ့ အရြယ္မွာ အေၿပာၿဖစ္ၾကဆံုးစကားေတြကေတာ့ ဘယ္သူက ဘယ္ကုမၼဏီမွာ အလုပ္ရသြား ၿပီ။ ဘယ္သူကေတာ့ ဘာလုပ္ေနၿပီ။ စသၿဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ လုပ္ငန္းခြင္၀င္ရမယ့္ အရြယ္ကိုးဗ်။

ေနာက္လည္း အရြယ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ၿဖတ္သန္းရဦးမွာပါပဲ။ အသက္အရြယ္ေတြ ေၿပာင္းလာတာနဲ႕ အမွ် အေတြးအေခၚအေၿခအေန စိတ္၀င္စားမႈ႕ေတြက မတူေတာ့ဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္း တစ္ခုၾကည့္မိတုန္းက အဲဒီကားထဲမွာ မင္းသားက ၾကက္ေပါင္ေၾကာင္အႀကီးႀကီးကို အားရပါးရ ကိုက္ေနတာ ပါေတာ့ အဲဒီတုန္းကဗ်ာ အဲလို ၾကက္ေပါင္ႀကီးစားခ်င္လိုက္တာ။ အိမ္မွာက ခ်က္ရင္ၿဖစ္ၿဖစ္ေၾကာ္ရင္ ၿဖစ္ၿဖစ္ ေသးေသးေလးေတြတံုးတစ္ၿပီးမွ ခ်က္တာဆိုေတာ့ အဲလို အခြင့္အေရး မရခဲ့ဘူးေလ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အင္း ငါႀကီးလာလို႕ ကိုယ့္၀င္ေငြနဲ႕ ကိုယ္ရလို႕ကေတာ့ ပထမဆံုး အလုပ္ကေတာ့ ၾကက္ေပါင္ေၾကာ္ႀကီး ၀ယ္စားပစ္မွာ ပဲလို႕ ကေလးအေတြးနဲ႕ ေတြးမိတယ္ဗ်။ အခုေတာ့ ရယ္စရာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းကေတာ့ တကယ္ကို စိတ္ကူးမိတာ။ ေၿပာခ်င္တာက စိတ္ကူးေတြ အေတြးေတြဆိုတာ အသက္အရြယ္ အရေၿပာင္းလဲေနတယ္ဗ်။ တူလည္း မတူသင့္ဘူးကို။ ငယ္ငယ္တံုးက ဒီလိုေတြး ႀကီးေတာ့လည္း ဒီလိုေတြးလို႕ ေတာ့ ဘယ္ၿဖစ္ပါ့မလဲေနာ္။

အခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ အရြယ္ဆိုရင္ဗ်ာ။ မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္စာေတြ ပလူပ်ံေအာင္ ရေနတဲ့ အရြယ္။ ဒါတင္ ဘယ္ဟုတ္ဦးမလဲ။ ကေလးတစ္ႏွစ္ၿပည့္တို႕ ႏွစ္ႏွစ္ၿပည့္တို႕ ဆိုတာလည္း ႀကိဳၾကားႀကိဳႀကား ပါလိုက္ေသး။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္သူမွ မေၿပာရပဲ ေၾသာ္ ငါလည္း အိမ္ေထာင္ၿပဳသင့္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ေနပါၿပီလားလို႕ တြက္မိပါရဲ႕။

အဲဒီေတာ့ဗ်ာ ငါ့အသက္ ႏွစ္ဆယ္ရွိၿပီ သံုးဆယ္ရွိၿပီ ေလးဆယ္ရွိၿပီ ဆိုတာလည္းတြက္ ၿပီးေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ အေၿခအေနကို ၾကည့္ၿပီး ကိုယ္ဘာလုပ္သင့္တယ္ ဆိုတာလည္း မွန္းဆၿပီး လုပ္သင့္တာကို လုပ္ေပါ့။ အဲသူမ်ား ေတြကိုပဲ ၾကည့္ၿပီး လိုက္လုပ္ရမယ္ေၿပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ေယဘူယ် ဆံုးၿဖတ္လို႕ ရတယ္လို႕ ဆိုလိုတာပါ။ ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့ ကိုယ္က လူ႕အဖြဲ႕အစည္းထဲမွာ ေနတာဆိုေတာ့ လူေတြနဲ႕ လိုက္ေလွ်ာညီေထြ အတတ္ႏိုင္ ဆံုးၿဖစ္ရင္ အေကာင္းဆံုးပဲဗ်။

ကၽြန္ေတာ့္ ဘႀကီး အသက္ ေၿခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ခုႏွစ္ဆယ္နားနီး ကို ကၽြန္ေတာ္အဲဒီအေၾကာင္း ေၿပာၿပေတာ့ ေအးဟုတ္ေပသားပဲတဲ့။ မင္းေၿပာသလိုဆိုရင္ ငါေရာဘယ္အရြယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ သိလားတဲ့။ ေအး ငါ့မိန္းမကေတာ့ ေန႕တိုင္းသတင္းစာ၀ယ္ၿပီး ေဟာေတာ့ ဘယ္သူေတာ့ၿဖင့္ ဆံုးသြားၿပီေတာ့။ ေဟာ ဒီတစ္ေယာက္က ရွင့္မိတ္ေဆြမဟုတ္လား နဲ႕ အားကို မအားရပါဘူးကြာ။ ေအးငါကေတာ့ နာေရးသတင္းေတြ ေစာင့္ဖတ္ေနရတဲ့ အရြယ္ေရာက္ေနၿပီေဟ့တဲ့ ဗ်ာ။

ကဲဒီလိုဆိုရင္ မိတ္ေဆြေရာ ဘယ္အရြယ္ေရာက္ေနပါၿပီလဲ။

၅၊ ေဖဖ၀ါရီ၊ ၂၀၁၁။
မိုးတိမ္ညိဳ

Visitors

About Me

  © Blogger template 'Perfection' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP