Tuesday, January 31, 2012

ဘယ္ႏွယ့္ပါလိမ့္၊ ဘယ္လိုပါလိမ့္

ဟိုးအရင္တံုးက ေရးထားတဲ့ ဘယ့္ႏွယ့္ပါလိမ့္ ဘယ္လိုပါလိမ့္ဆိုတာေလး သတိရၿပီး ထပ္ဆင့္ စဥ္းစားမိတာ ေလးေတြရွိလို႕ပါ။ အဲဒီ အေၾကာင္းအရာေလး က တကယ့္ အၿဖစ္အပ်က္ဗ်။ ဒီလိုပါ။
-------------------------------------------------
ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က ေတာၿမိဳ႕ေလးတစ္ခုမွာ ေနတုန္းက ႀကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလး တစ္ခုပါ။
ကၽြန္ေတာ့္ မိဘေတြက အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြဆိုေတာ့ နယ္တကာလွည့္ၿပီး မၾကာခဏေၿပာင္း ေရြ႕ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရပါတယ္။ တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အလြန္ေခါင္တဲ့ ေတာၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ကို ေၿပာင္းရပါတယ္။ ေခါင္သမွ တစ္ၿမိဳ႕လံုးမွ အိမ္ေၿခက ရာဂဏန္း။ ကားဆိုလို႕ ေတာသူေဌးတစ္ေယာက္ ပိုင္တဲ့ဂ်စ္ကား တစ္စီးရယ္၊ ဟီးႏိုးကားႀကီး ႏွစ္စီးရယ္ မီးသတ္ကား တစ္စီးရယ္ပဲ ရွိတာဗ်ာ။ ၿမိဳ႕ႀကီးသြား ခ်င္ရင္ အဲဒီ ဟီးႏိုးကား ေတြ ထြက္တဲ့ရက္ ကိုပဲ ေစာင့္ စီးရတာ။ ကတၱရာလမ္းက တစ္လမ္းပဲရွိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကအဲဒီတံုးက မူလတန္း။ အဲဒီ ၿမိဳ႕နယ္မွာ တစ္ခါေတာ့ ပန္းခ်ီၿပိဳင္ပြဲလုပ္တယ္။ မူလတန္း အဆင့္ လဲ ပါတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းေလးက ဆရာမေတြက သူတို႕ အတန္းက ေက်ာင္းသား တိုင္းကို ပန္းခ်ီတစ္ပံု စီဆြဲယူလာဖို႕ ေၿပာတယ္။ အဲဒီ အထဲက ပံုဆြဲေကာင္း တဲ့ သူကိုမွ ၿပိဳင္ပြဲကို ပို႕မယ္ေပါ့ေလ။ အဲလို စီစဥ္ထားၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေခါင္းစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္ ရည္မွန္းခ်က္ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒါနဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ။ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ အဲဒါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတြလည္း ကိုယ္စိတ္ထဲရွိတာ ဆြဲႀကတာ ေပါ့။ ခဲတံနဲ႕ ပဲဆြဲတာပါ။ ႀကံဳတံုး ႀကြားရဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ပန္းခ်ီနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ သုညပဲဗ်။ ၀လံုးေတာင္ ၀ိုင္းေအာင္ မေရးတတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဆြဲတာက ေလယာဥ္မႈးပံုနဲ႕ ေလယာဥ္ပံု။ ရုတ္တရက္ၾကည့္ ရင္ ေလယာဥ္က ငွက္ေပ်ာတံုးႀကီးနဲ႕ တူေနသ လိုပဲ။ (ဒါက အခုမွ ေတြးမိတာပါ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အဟုတ္ေပါ့)

ေက်ာင္းကိုယူသြား ၿပီးၿပတဲ့ ေန႕က်ေတာ့ အသီးအသီး ပံုေလးေတြဆြဲယူလာၾကတယ္။ တစ္ေယာက္က ေတာ့ ပံုဆြဲမဆိုး ဘူးဗ်။ သူကသေဘာၤ ကပၸတိန္ပံု။ သေဘၤာတစ္စင္းပံုနဲ႕ ပင္လယ္ၿပင္ႀကီး လည္းပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္လွတယ္ေပါ့ဗ်ာ။

အဲဒါေပမယ့္ ေရြးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရြးတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ပံုကို ၾကည့္ၿပီး ၿပိဳင္ပြဲမွာ ဆြဲတဲ့။ ဟင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ “ဘယ္ႏွယ့္ပါလိမ့္၊ ဘယ္လိုပါလိမ့္” ဆိုၿပီးေတာ့ ခဏေတာ့ ေတြးမိေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့လဲ ကေလး ဆိုေတာ့ ေမ့ေမ့ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပါပဲ။ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေတာ့ ဆုရဖို႕ေနေနသာသာ အညံ့ဆံုး စာရင္းထဲ မပါတာ ကံေကာင္းဗ်ာ။ ပံုဆြဲပညာမွာ သုညပဲရွိတဲ့သူကို ဆြဲခုိင္းေတာ့ ဒီလိုပဲေန မွာေပါ့ဗ်ာ။

ေနာက္ႀကီးမွ ၿပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဆရာမေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာလို႕ေရြးတာလဲဆိုေတာ့ ဟိုပံု တစ္ကယ္ ဆြဲတတ္တဲ့ ေကာင္ေလး က အနားကရြာက၊ ကၽြန္ေတာ္က်ေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚက အရာရွိရဲ႕ သား။ ပိုက္ဆံလည္း သူတို႕ထက္ေတာ့ တတ္ႏိုင္ မေပါ့ဗ်ာ။ ေရာင္စံုခဲတံေတြ ဘာေတြက်ေတာ့ အဲဒီ ေကာင္ေလးရဲ႕ မိဘေတြက မ၀ယ္ေပး ႏိုင္ဘူးေလ။ ေက်ာင္းက ရံပံုေငြလည္း မရွိဘူး ထင္တယ္။ ဆရာမေတြလည္း မစိုက္ႏိုင္ဘူးေပါ့။ အစိုးရ၀န္ထမ္းရဲ႕သားဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာရခ်င္ တာလည္း ပါခ်င္ ပါမွာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ သူတို႕ ကအဲလိုေတြးၿပီးေရြးလိုက္ေတာ့ ဘာၿဖစ္သြားသလဲ။ တစ္ကယ္ေတာ္တဲ့ ေကာင္က ၿမဳတ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လို ငေၿမာက္ ငေၿခာက္က သြားေၿဖေတာ့ ၀က္၀က္ကြဲေရာ။ (၀က္၀က္ကြဲ ရွံဳးတာကို ေၿပာတာပါ)

ကၽြန္ေတာ္က “ဘယ္ႏွယ့္ပါလိမ့္၊ ဘယ္လိုပါလိမ့္”လို႕ ေတြးမိသလို အဲဒီေက်ာင္းသားေလးကလဲ “ဘယ္ႏွယ့္ပါလိမ့္၊ ဘယ္လိုပါလိမ့္” လို႕ ေတြးမိမွာ အမွန္ပါပဲ။

အခုေတာ့လဲ အဲဒီ “ဘယ္ႏွယ့္ပါလိမ့္၊ ဘယ္လိုပါလိမ့္”ဆိုတာေတြကို အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာေတြ႕ရေတာ့ ရိုးသလို ေတာင္ ၿဖစ္ေနပါ ၿပီဗ်ာ။

မွတ္ခ်က္။ “ဘယ္ႏွယ့္ပါလိမ့္၊ ဘယ္လိုပါလိမ့္” ဆိုသည္မွာ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း၏ တစ္သက္တာ မွတ္တမ္းႏွင့္ အေတြးအေခၚ မ်ား ထဲမွ စကားလံုး ၿဖစ္ပါသည္။
-------------------------------------------------------------------

အရင္ေရးတံုးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အၿပစ္တင္ခ်င္တာက လူကိုဗ်။ အဲလို မ်က္ႏွာလိုက္တဲ့ ဆရာဆရာမေတြကို ရွံဳ႕ခ်ခ်င္တဲ့ သေဘာကပိုပါတာေပါ့ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕တို႕ကိုၾကည့္ အၿပစ္ေၿပာလို႕ မရဘူးဗ်။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ အဲလိုၿပိဳင္ပြဲမ်ိဳးကို အထက္ကခိုင္းၿပီဆိုရင္သူတို႕က ၿငင္းပိုင္ခြင့္ မရွိဘူးေလ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီမူလတန္းေက်ာင္းေလးမွာလည္း စာသင္ခံုေတာင္ လံုေလာက္ေအာင္ မရွိတာ အပိုရံပံုေငြလည္း ဘယ္ရွိပါ့မလဲ။ ဆရာဆရာမေတြ လစာကလည္း ဒီေလာက္နည္းတာ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ စိုက္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ အဲဒီေတာ့ သူတို႕လည္း ေငြေၾကး အတန္အသင့္တတ္ႏိုင္တဲ့ သူကိုပဲေရြးရမွာပဲေလ။ ဒါစနစ္က ခ်ေပးတဲ့ လမ္းအတိုင္းပဲ သြားရေတာ့တာလို႕ ၿမင္ပါတယ္။ သူတို႕ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဒါမွမဟုတ္ စာဖတ္သူ မိတ္ေဆြဆိုရင္ေရာ ဘယ္လို လုပ္မိမလဲ။ အဆင္ေၿပမယ့္ လမ္းကိုပဲ ေရြးမိမယ္ထင္ပါတယ္။ တၿခားေရြးစရာမရွိရင္ေပါ့ေလ။

စနစ္ကလူကို ဖ်က္စီးသလား လူကစနစ္ကို ဖ်က္စီးသလား ေတြးၾကည့္မိပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စနစ္ဆိုတာ လူကလုပ္တာဆိုေတာ့ လူကေတာ့ အဓိက တရားခံပါပဲ။ အဲ စနစ္ရဲ႕သားေကာင္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိမွာေပါ့ ေလ။

အခုကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံမွာ လုပ္ေနတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ၊ ပါတီတြင္းလူေရြးပြဲေတြ အစရွိတဲ့ ေနရာေတြမွာလည္း ဘယ့္ႏွယ့္ပါလိမ့္ ဘယ္လိုပါလိမ့္ ဆိုတဲ့ အၿဖစ္မ်ိဳး နည္းႏိုင္သမွ် နည္းပါေစလို႕ ပဲဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။

မိုးတိမ္ညိဳ

Monday, January 30, 2012

အဘက အလကား လုပ္ပါ့မလားကြယ့္


စင္ကာပူမွာ ဦးသိန္းစိန္နဲ႕ လီခ်န္လံုးတြဲရိုက္ထားတဲ့ ပံုေတြ႕ေတာ့ အရင္ကေရးခံဖူးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးနဲ႕ သြားတိုက္ဆိုင္လို႕ပါ။ အရင္က ၿမန္မာႏိုင္ငံက အညြန္႕အဖူးေလးေတြ ခူးစားခဲ့တဲ့ စင္ကာပူ အခုေရာ ဘယ္လိုလာ ဦးမလဲ။ အဆိုးၿမင္တာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ စင္ကာပူက တကယ္ဆိုရင္ လာအလုပ္လုပ္တဲ့ ၿမန္မာေတြအတြက္ အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိေတာ့ ေက်းဇူးရွိပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ အေမေၿပာတဲ့ စကားနဲ႕ ဆိုရင္ေတာ့ "ထမင္းတစ္လုပ္ တုတ္တစ္ခ်က္" ဆိုသလိုပါပဲ။ ကဲ ေအာက္ပ ပံုၿပင္ေလး ဖတ္ၾကည့္ပါဦးဗ်ာ။


××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××
တစ္ခါကၾကားဖူးတဲ့ ပံုၿပင္ေလးတစ္ပုဒ္ကဒီလိုပါ။

လူငယ္တစ္စုတဲ့ ေမၿမိဳ႕ကို ေပ်ာ္ပြဲစားသြားၾကသတဲ့။ သူတို႕ထဲက တစ္ေယာက္က ေမၿမိဳ႕မွာ ၿခံနဲ႕ အိမ္ပိုင္ ေလသည္။ သူတို႕လည္းအဲဒါနဲ႕ အဲဒီၿခံမွာ တည္းၾကတာေပါ့။ အဲဒီၿခံထဲမွာ ၿခံေစာင့္ အဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္လည္း ရွိေလသည္။ ညေနေရာက္ေတာ့ သူတို႕က အရက္ေသာက္ခ်င္လာၾကတယ္ေလ။ သြား၀ယ္ရမွာကလည္းပ်င္းတာနဲ႕ အဘိုးႀကီးကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး

‘အဘ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို အရက္သြား၀ယ္ေပးစမ္းပါ’

ဆိုၿပီး လြတ္လိုက္ ၾကတယ္။ အဘိုးႀကီးလည္း ခဏေနေတာ့ အရက္ပုလင္းေလး၀ယ္ၿပီး ၿပန္လာေလသည္။ လူငယ္မ်ားသည္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါးနဲ႕ အရက္ေသာက္ၾကရာ တစ္လံုးကုန္ေသာ္လည္း မမူးသၿဖင့္ ထပ္၀ယ္ခုိင္းေလသည္။ ထို႕ေနာက္ ထပ္ေသာက္ၾကၿပန္ရာ ထိုအခါလည္း မမူးေပ။ သို႕ႏွင့္ သူတို႕လည္း မသကၤာေတာ့ သၿဖင့္ အဘိုးႀကီး ကိုေမးၾကသည္။

‘အဘႀကီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ အရက္ကို ေသာက္ၿပီး ေရေရာမ်ားလာသလား’

အဘိုးႀကီးက ၿပန္ေၿဖေလသည္။

‘ငါ့တူတို႕ရယ္ အဘကအလကား လုပ္ပါ့မလားကြဲ႕’

‘ဒါဆိုလည္း ၿပီးေရာဗ်ာ ထပ္၀ယ္ေခ်ဦး’

သူတို႕ ထပ္ေသာက္ၾကၿပန္သည္။ ဒီတစ္ခါလည္း မမူးေခ်။ အဘိုးႀကီးကို ထပ္ေမးၾကၿပန္သည္။

‘အဘ မလိမ္နဲ႕ ေနာ္ အဘေသာက္ၿပီး ေရေရာထားတယ္ထင္တယ္’
‘ေၾသာ္ ငါ့တူတို႕ရယ္ အဘက အလကား လုပ္ပါ့မလားကြယ့္’

သို႕ႏွင့္ သူတို႕ ထပ္၀ယ္ခုိင္းၿပီး ေသာက္ မမူး ထပ္ေမး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဘိုးႀကီးက

‘ငါတူတို႕ရယ္ အဘအလကား လုပ္ပါ့မလားကြဲ႕’

ဟုဆိုကာ မူးလဲသြားေလသတည္း။

ထိုပံုၿပင္ေလးကို ၾကားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အသံထြက္ေအာင္ပင္ ရယ္မိပါသည္။ အဘိုးႀကီးေၿပာေသာ အဘက အလကား လုပ္ပါ့မလား ဆိုသည္မွာ လည္း မွန္ေလသည္။ သူလည္း အလကား မလုပ္ႏိုင္ တန္ရာ တန္ဖိုးေတာ့ ယူရမည္ဟု ဆိုလိုသလားမသိ။ လူငယ္ေတြကေတာ့ သူ႕တို႕ဟာသူတို႕ တလြဲထင္ေနပံုရသည္။

အဲဒီပံုၿပင္ကို ဖတ္တုန္းက ဒီေကာင္ေတြေတာ့ ခံလိုက္ရၿပီဟ ဆိုၿပီး အားရပါးရရယ္ မိေသာ္လည္း ကိုယ္ခံရေတာ့ မရယ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ၿဖစ္ပံုက ဒီလို။

တစ္ေန႕ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ၀ိုင္းဖြဲ႕ စကားေၿပာရင္း တစ္ေယာက္ကေၿပာသည္။

‘ငါ့အတြက္ေတာ့ကြာ စင္ကာပူႏိုင္ငံကို ေတာ္ေတာ္ေက်းဇူးတင္ရမယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ငါစင္ကာပူ လာလို႕ ငါေရာ ငါ့မိသားစုေရာ လူလိုသူလိုေနရာတာ။ မဟုတ္ရင္ စားဖို႕ေသာက္ဖို႕ ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ကြာ။ ေက်းဇူးႀကီးပါ ေပ့စင္ကာပူရာ’

သူေၿပာသည္မွာ သူ႕အတြက္ေတာ့ ရာႏုန္းၿပည့္မွန္ေလသည္။ ၿမန္မာႏိုင္ငံမွာေနတုန္းက သူလံုး၀ အဆင္မေၿပ။ ဘာလုပ္လုပ္ကို အဆင္မေၿပ။ အေႀကြးေတြတင္သည္။ ဒုကၡေတာ္ေတာ္ေရာက္ေလသည္။ အခုသူ စင္ကာပူေရာက္မွ အေတာ္အတန္အဆင္ေၿပၿပီး အိမ္ကိုလည္း ေငြသိန္းဂဏန္းလစဥ္ပို႕ ႏိုင္ေနၿပီၿဖစ္သည္။
အေတာ္အတန္စဥ္းစားတတ္ေသာ အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္က ၀င္ေၿပာေလသည္။

‘အာ မဟုတ္ဘူး။ အဲလိုေတာ့ မတြက္နဲ႕ကြ။ ဒီကိုေရာက္လို႕ ငါတို႕ေတြ အဆင္ေၿပတာေတာ့ ေၿပတာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဒါက တစ္ဦးခ်င္းဆီသာ အဆင္ေၿပတာကြ။ ငါတို႕ ႏိုင္ငံအေနနဲ႕ အမ်ားႀကီး ဆံုးရွံဳးသြားတယ္။ ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့ ဒီေရာက္တဲ့ လူအမ်ားစုကို ၾကည့္ကြာ။ လူငယ္ပညာတတ္ေလးေတြ။ ေၿပာရရင္ ႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ အညႊန္႕ အဖူးေလးေတြကြ။ စင္ကာပူက အဲဒီ အညႊန္႕ အဖူးေလးေတြကို အဆင္သင့္ ခူးစားေန ရတာေမာင္။ အဲဒီေတာ့ ငါတို႕ ႏိုင္ငံ အတြက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား နစ္နာသလဲ ေတြးသာၾကည့္ေတာ့’

ပထမတစ္ေယာက္က ၿပန္ေၿပာေလသည္။

‘ခင္ဗ်ားအဲလိုထင္ရင္ဘာလို႕ လာေသးတံုးဗ်။ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္သူမွ မလာခိုင္းဘူး။ ခင္ဗ်ားသေဘာနဲ႕ ခင္ဗ်ား လာတာေလ။ အရိပ္ေနေန အခက္ခ်ိဳးခ်ိဳး မလုပ္နဲ႕။’

သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဆက္ၿငင္းေနလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ နစ္ေၿမာသြားေလသည္။

သူတို႕ ေၿပာမွ ကၽြန္ေတာ္ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ကိုယ့္ အေတြးနဲ႕ ကိုေတာ့ မွန္သည္ ဟုထင္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက စင္ကာပူ ကအညႊန္႕ အဖူးေလးေတြ ခူးစားပါေစဦး ထိုအညႊန္႕ အဖူးကေလးေတြကပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကိုခူးစားပါ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကို ခူးစားပါဟု တေၾကာ္ေၾကာ္ ေတာင္းဆိုေနရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြးရင္း ေတြးရင္း ေလးေလးပင္ပင္ သက္ၿပင္းခ်မိပါသည္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ အတြက္သာ ရင္ေလးမိပါသည္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ဘယ္သူကမွ ရိုက္ၿပီး မလာခိုင္း။ ကုိယ့္သေဘာႏွင့္ကိုသာ လာရၿခင္းၿဖစ္သည္။ အေၿခအေနက တြန္းပို႕လိုက္သည္ဟု လည္း ေၿပာႏိုင္သည္။

အဲဒီညကေတာ့ အိပ္မက္ဆိုးေတြမက္ေနသည္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ စင္ကာပူႏိုင္ငံက ဘဘႀကီး ႏွင့္ေတြ႕ သည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို ေဒါသတႀကီး ေအာ္ေနေလသည္။

‘အဘႀကီး ခင္ဗ်ားႀကီး အခြင့္အေရး အခြင့္အေရးဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံက အညႊန္႕ အဖူးေတြ ခူးစားေနတာ မဟုတ္လား’

ထိုအဘႀကီးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ေအာ္ေအာ္ အၿပံဳးမပ်က္ပဲ

‘ေၾသာ္ငါတူရယ္ အဘကအလကား လုပ္ပါ့မလားကြဲ႕’

ဟုသာ တြင္တြင္ေၿပာေနပါေတာ့သည္။

မိုးတိမ္ညိဳ
ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၉

Visitors

About Me

  © Blogger template 'Perfection' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP